Afsluitende post

Afsluitende post

Oorlog is een enorm breed begrip. In dit keuzevak werd het ook breed aangepakt. Doordat we volledig vrij waren om te kiezen wat we op onze blog mochten zetten, kon ik meer te weten komen over aspecten van oorlog die me interesseren zonder opgelegde onderwerpen. Dit vond ik een leuke ervaring. Ik kon mijn blog verwerken tot iets van mezelf en ik kon gaan kijken wat de anderen op hun blog plaatsten. Zo zie je waarin de rest in geïnteresseerd is.

Ik had in het begin wel wat schrik voor de blog. In het keuzetraject VRT van vorig jaar heb ik ook met een blog moeten werken. Maar dit was anders. De blog toen was eigenlijk meer een forum waar iedereen zijn posts op moest zetten. Je moest verschillende opdrachten maken tegen verschillende data en ze dan op het forum plaatsen. Iedereen kon dat van elkaar dan zien. Het werken hiermee verliep voor mij stroef. Ik vergat vaak de deadlines en vond het onoverzichtelijk. Bij deze blog krijg je veel meer vrijheid en is het echt van jou. Jij zet erop wat jij wilt. Deze manier van werken beviel me veel beter. Ik was er al snel door ‘gebeten’ en ik vond het leuk om me met de blog bezig te houden. Dingen opzoeken, naar de andere blogs gaan kijken, af en toe reageren, kijken wie er bij jou gereageerd heeft,… Je geraakt een beetje gehecht aan je posts en het is dan ook erg leuk als iemand er een (positieve) reactie bijzet.

Ik heb inhoudelijk enorm veel geleerd tijdens dit keuzevak. De sessies zaten bomvol informatie over oorlog die ik nog niet wist, grotendeels omdat ik er gewoon niet zo’n grote kennis over heb. Ook de meeste posts van de andere studenten was nieuwe informatie voor mij. En natuurlijk leer je ook veel tijdens je opzoekwerk over je eigen thema en posts.

De sessies zelf verliepen anders dan ik in het begin verwachtte. Ze waren open, vrij en los. Iedereen mocht vertellen over oorlog wat hij wou. Hierdoor waren het eigenlijk praatsessies. Ik weet van mezelf dat ik in groep met mensen die ik niet allemaal even goed ken, niet zo’n grote prater ben. Ik zal eerder afwachten, luisteren en me op de achtergrond houden. Dit was ook deels het geval omdat ik het gevoel had dat de rest veel meer wist over het onderwerp dan ik waardoor ik eerder heb geluisterd naar wat er gezegd werd in plaats van me in het gesprek te mengen. Het gebruiken van een computer tijdens de sessies was heel nuttig. Terwijl er over een bepaald onderwerp gesproken werd, zocht ik er dingen over op. Ik maakte dan selecties van wat ik interessant vond en wat niet. Ik duidde aan waarover ik misschien wel een blogpost wou maken en wat ik kon gebruiken in mijn lesideeën. In het begin was de groep tijdens de sessies nogal gesloten en terughoudend. Maar na enkele bijeenkomsten liep het wat los en hing er een ontspannen en rustige sfeer. Een leuke sfeer om in te werken. Zoals ik al zei heb ik persoonlijk veel bijgeleerd over de oorlogen. Wat ik jammer vond is dat we, buiten boeken, weinig didactiek hebben gezien rond de oorlog om in de klas te gebruiken. We hebben tijdens een les over de Eerste Wereldoorlog wel een activiteit gedaan die je in de klas kan doen (de voorwerpen kiezen die je zou meenemen als je zou moeten vluchten) maar daar bleef het bij. Buiten heel veel boeken hebben we voor de rest niet echt veel meer materiaal of lesideeën besproken. De lesideeën maken vind ik dus erg nuttig, het zijn concrete voorstellingen die je in de klas kan gebruiken. Je krijgt een idee over hoe je het in de klas kan aanpakken. Misschien was het niet de bedoeling om dit tijdens de sessies aan bod te laten komen maar dat heb ik toch wel gemist: de link naar de praktijk.

De extramurale activiteit was een meerwaarde voor dit keuzetraject. Dat we volledig vrij mochten kiezen wat we gingen bezoeken was zowel een pluspunt als een moeilijkheid. Ik vond het moeilijk om een bezienswaardigheid te vinden dat bij mijn gekozen thema paste en niet te ver weg was. Maar het is wel goed dat we de mogelijkheid kregen om zelf iets te kiezen zodat het je zeker interesseert en zodat het bij je thema past. Ik heb de Dossinkazerne gekozen als extramurale activiteit. Ik weet niet of ik kan zeggen dat ik van het museum veel nieuwe dingen heb geleerd maar de dingen die ik al wist zijn verdiept. Ik wil hiermee zeggen dat ik in grote lijnen wel wist hoe de Tweede Wereldoorlog verlopen is maar door het museum heb ik meer informatie gekregen over wat ik al wist. Mijn kennis is hierover ook wel verbreed maar vooral verdiept.

Het thema waar ik mee aan de slag ben gegaan is ‘vluchten’ meer specifiek ‘vluchtende Joden.’ Waar ik vooral over heb bijgeleerd is het vluchten van mensen tijdens de Eerste en de Tweede Wereldoorlog. Ik had er nog niet bij stilgestaan dat enorm veel Belgen tijdens de Eerste Wereldoorlog gevlucht zijn naar Nederland. Nederland heeft de Belgen in kampen ondergebracht tot de oorlog voorbij was en ze terug konden keren naar hun land. De vergelijking met vluchtelingen nu is snel gemaakt. De Belgen staan erg kritisch tegenover de komst van de vele vluchtelingen maar als je stilstaat bij het feit dat wij Belgen ook zijn moeten gaan vluchten en dat ze toen ook geen andere keuze hadden, dan krijg je misschien meer begrip voor de vluchtelingen nu. Hierover heb ik een nieuw inzicht gekregen dat ik ervoor nog niet had. Een inzicht dat me helpt om minder kritisch, meer open en meer begripvol tegenover de situatie van de vluchtelingen nu te staan.

 

Ten Oorlog was voor mij een erg geslaagd keuzevak. De manier van werken was anders dan alle andere werkvormen die ik op KdG al heb ervaren. Het was eens iets anders dan enkel luisteren en thuis voor het vak werken. Het werken voor dit keuzevak voelde niet aan als werken maar meer als in je vrije tijd bezig zijn met wat je interesseert.

 

Donald Duck als nazi

Tussen 1942 en 1945 heeft Walt Disney veel producties gemaakt voor propagandadoeleinden. De Amerikaanse regering wilde met de films steun krijgen voor de oorlog onder de bevolking. Zo werd er opgeroepen om staatsobligaties te kopen voor de financiering van de oorlog, werden er instructiefilmpjes gemaakt voor als de vijand zou binnenvallen en werden de staatshoofden van de vijanden belachelijk gemaakt. Voor dat laatste werden ook de sterren van de Walt Disney studio ingezet, waaronder Mickey Mouse en Donald Duck. Wat te denken van de film Der Fuehrer’s Face waarin Donald Duck in Nazi Duitsland onder dwang moet werken in een wapenfabriek, de Hitlergroet honderden keren moet brengen, Mein Kampf moet lezen en uiteindelijk helemaal doordraait. Gelukkig is het allemaal een droom. Donald is een patriottische Amerikaan!

Dit filmpje is echt de moeite waard om te bekijken! Voor wie het filmpje te lang vindt, kan je de eerste anderhalve minuut overslaan.

Bronnen:
https://www.youtube.com/watch?v=F2VMRNl-0_8 geraadpleegd op 2/03/2016
http://www.martinnoordzij.nl/2013/retrospectief/propaganda-donald-duck-de-tweede-wereldoorlog geraadpleegd op 2/03/2016

Vluchten en Discriminatie: relevant voor het basisonderwijs

Vluchten en Discriminatie: relevant voor het basisonderwijs

Het thema waar Shauni en ik onze lesideeën uiteindelijk over samenstellen is ‘Vluchtende Joden’ geworden. We waren het er al snel over eens dat we rond vluchten wilden werken en toen we samenkwamen om er dieper op in te gaan kwamen we telkens bij Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog uit. We werken ook enkele ideeën uit rond het subthema ‘discriminatie’. Ik ben van mening dat dit thema en subthema erg relevant is om aan te bieden in het basisonderwijs.

Vluchten

Een deel van onze lessen zal gaan over ‘vluchten’. Kinderen worden de laatste tijd geconfronteerd met dit thema. Op het nieuws worden beelden getoond van vluchtelingen die in Europese landen aankomen. We hebben ervoor gekozen om onze lessen enorm ervaringsgericht te maken. We willen leerlingen laten voelen hoe het is om in een groep terecht te komen waar je niemand verstaat en waar je je plan moet trekken. Zo kunnen ze zich beter inleven in de beelden die ze te zien krijgen en het nieuws dat ze hierover lezen/horen. Dit is nodig om de situatie van de vluchtelingen beter te begrijpen. We werken dus rond vluchten tijdens de Tweede Wereldoorlog en we leggen hierbij de link naar het heden. Zo krijgen de kinderen het inzicht dat vluchten niet enkel een gegeven is van vandaag de dag maar dat het zich al vaker in de geschiedenis heeft voorgedaan.

Discriminatie

We hebben gekozen om het aspect ‘discriminatie’ bij dit thema te belichten. Kinderen krijgen vroeg of laat te maken met discriminatie. Ze worden uitgesloten, ze sluiten uit, ze zien uitsluiting gebeuren. Pesten en uitsluiten is en blijft jammer genoeg een, in mijn ogen, onvermijdelijk gegeven op school. We richten ons op de discriminatie van Joden met opnieuw de nadruk op het zelf ervaren van de leerlingen. We spreken hierbij bewust niet over pesten omdat we de leerlingen willen laten aanvoelen dat uitsluiten en discrimineren zich op andere niveaus en in een andere context kan voordoen. We leggen hierbij opnieuw de nadruk op het ervaren zodat ze aanvoelen dat uitsluiten en discrimineren een negatieve invloed heeft op de uitgesloten mensen. Een pester zeggen dat hij niet mag pesten omdat het slachtoffer zich er niet goed bij voelt, heeft volgens mij weinig effect. De pester laten ervaren daarentegen hoe het voelt om uitgesloten te worden, heeft meer effect. Zoals als gezegd leggen we zelf niet de link met pesten en wordt het nergens in onze lessen vermeld. We willen bij de leerlingen zelf een soort van moreel inzicht uit zichzelf bekomen dat ze aanvoelen dat pesten, discrimineren, uitsluiten niet kan. Dit doen we door ons te richten op de massale discriminatie van de Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Jihadonderzoeker AlDe'emeh tegengehouden door politie omdat hij 'eruitzag als terrorist'

Jihadonderzoeker AlDe'emeh tegengehouden door politie omdat hij 'eruitzag als terrorist'

Jihadonderzoeker Montasser AlDe'emeh is naar eigen zeggen hardhandig aangepakt door de Brusselse politie enkel en alleen 'omdat hij eruitzag als een terrorist.' 'Dit laat ik niet passeren', klinkt het.

Montasser AlDe'emeh en Pieter Stockmans © Lies Willaert

Montasser AlDe'emeh (onderzoeker naar de Jihad en Syriëstrijders) is in Brussel tegengehouden door verschillende agenten 'omdat hij eruitzag als een terrorist.' AlDe'emeh is erg geschrokken en misnoegd door het voorval en dient een klacht in. 'Niet tegen de politie, maar wel tegen die specifieke agenten. Ze gedroegen zich racistisch.' De politie laat weten de zaak te bekijken.

Het was AlDe'emehs medeauteur van het boek De Jihaadkaravan, Pieter Stockmans, die het verhaal uit de doeken deed op de Facebookpagina Tussen Vrijheid en Geluk. ''s Lands bekendste stem in het bestrijden van gewelddadige radicalisering werd zonet zelf slachtoffer van het soort politiegeweld dat radicalisering bij jongeren voedt', luidt het.

Ouders Syriëstrijders

AlDe'emeh kwam van een lezing in de Commissie Binnenlandse Zaken van het Brusselse parlement. 'Een lezing over radicalisme dan nog, waar ik mijn ervaring ging delen over hoe we gewelddadige radicalisering kunnen tegengaan. Ik sprak er voor parlementsleden en politici. Daarna ging ik eten met ouders van Syriëstrijders die hun zonen verloren', schreef Stockmans neer op de Facebookpagina in naam van AlDe'emeh.

Toen hij in zijn wagen zat om terug naar huis te keren, hielden drie agenten hem tegen en moest hij al zijn verschillende documenten tonen. Maar daar bleef het volgens AlDe'emeh niet bij. Nog meer agenten zouden zijn auto genaderd hebben en hij moest uitstappen.

Vernedering

'Ze grepen me vast en duwden me met handen en gezicht tegen de auto om me te fouilleren. Ik zag hoe de agent mijn portefeuille doorzocht.'

'Neen, dat is privé. Jullie hebben geen bevel van een onderzoeksrechter', zei ik met mijn gezicht op de auto gedrukt. 'Geen probleem', zei de agent. En hij haalde de batterij en de kaart eruit. Ze doorzochten de hele auto en namen nota's.

'Omstaanders stopten en begonnen foto's te nemen, alsof ik een terrorist of een crimineel was. Wat een vernedering. Ik ben nog altijd in shock.'

'De verklaring was dat ik op een "terrorist" leek die ze zochten. Ik laat dit niet passeren', zegt hij. Daarom dient AlDe'emeh een klacht in bij de lokale politie in Molenbeek.

Volgens de auteurs is dit voorval nét het bewijs van een dynamiek die radicalisering veroorzaakt. 'Een dynamiek die ongehinderd verder gaat in onze straten.' (AVE)

Bron:

(AVE) (2015). Jihadonderzoeker AlDe'emeh tegengehouden door politie omdat hij 'eruitzag als terrorist'. Knack van http://www.knack.be/nieuws/belgie/jihadonderzoeker-alde-emeh-tegengehouden-door-politie-omdat-hij-eruitzag-als-terrorist/article-normal-630761.html geraadpleegd op 2/03/2016

 

Ik kan me dit voorval herinneren van op Het Journaal. De man was enorm verontwaardigd omdat hij gecontroleerd werd op een ‘vernederende’ manier. Gewoon omdat hij lijkt op een ‘terrorist’ die ze zochten en net wanneer hij terugkwam van een lezing over het tegengaan van gewelddadige radicalisering. Toen ik dit hoorde was ik ook een beetje verontwaardigd maar ik vroeg me af of dat de enige reden was. In het Journaal de volgende dag was de politie aan het woord. Blijkbaar was AlDe'emeh al enkele keren met zijn auto voorbij een politiebureau gereden terwijl hij het filmde. De politie had dit opgemerkt en vond dit verdacht. Dat is natuurlijk wel een reden om hem te onderzoeken maar de manier waarop vind ik niet zo gepast, als het effectief gebeurd is zoals AlDe'emeh beschrijft.  

Extramurale activiteit: Dossinkazerne

Extramurale activiteit: de Dossinkazerne

Vrijdag 26/02 hebben Shauni en ik de Dossinkazerne in Mechelen bezocht. De kazerne heeft verschillende functies gehad. Het werd gebouwd in 1756 met als doel er Oostenrijke soldaten onder te brengen. Tussen 1781 en 1940 had de kazerne een louter militaire rol die op verschillende manieren werd ingevuld. Het gebouw heeft dienst gedaan als ‘depot’ en als wapendepot. De functie van de kazerne tussen mei 1940 en juli 1942 is niet bekend. De functie ervan vanaf 1942 is daarentegen erg bekend. De kazerne werd een verzamelpunt voor Joden en zigeuners die later weggevoerd zouden worden naar Auschwitz-Birkenau. Na de tweede wereldoorlog werd de kazerne een school voor de administratie van de Krijgsmacht. In de jaren 1980 werd het gebouw ingericht als appartementencomplex.                                                                                                                              Nu is de kazerne een museum over de Holocaust en Mensenrechten dat zo’n 30.000 bezoekers per jaar ontvangt.

 

Toen ik aankwam bij de Dossinkazerne merkte ik al snel op dat het  museumgebouw er erg nieuw uitzag. Het was modern maar ook sober. De grote inkomdeur verwelkomt de bezoekers.

 

 

 

 

Het museumbezoek begon met een inleidend filmpje. Het fragment toonde dat uitsluiting in het algemeen een gegeven is dat al eeuwen bestaat. We worden eraan herinnerd dat mensen van alle tijden elkaar uitsluiten. We krijgen beelden te zien van de genocide in Afrika, een werknemer die door zijn collega’s op het werk gepest wordt, kinderen die op school gepest en uitgesloten worden,…  Daarna pas wordt er over Joden gesproken. We krijgen te horen dat Joden al sinds lange tijd de schuld krijgen van het slechte in de wereld. ‘De wereld heeft een zondebok nodig, en dat zijn de Joden’, klinkt het.                                                                                                                        Ik vond dit inleidende fragment goed opgebouwd. De link werd gelegd naar onze tijd, naar hoe we nu leven en hoe het thema ‘uitsluiten’ ook nu en bij ons vaak voorkomt. Dat het iets menselijks is waar iedereen mee te maken krijgt. Ik vind het positief dat de inleiding gaat over uitsluiten en discrimineren in het algemeen, nog niet gespecificeerd op Joden. Op deze manier wordt je blik verruimt en denk je breder en verder na dan enkel de uitsluiting van de Joden tijdens de tweede wereldoorlog. Wat ik persoonlijk een minpunt vond aan het filmpje zijn de (onnodige?) harde beelden. Ik had het moeilijk om naar beelden te kijken waar getoond werd hoe mensen met grote messen worden afgeslacht. Dit zijn beelden waar ik voor wegkijk. Misschien is het nodig om de mensen te choqueren zodat ze de realiteit niet uit de weg gaan maar ik denk dat je ook een punt kan maken zonder deze specifieke beelden te tonen.

Het museum telt 3 verdiepingen. Een verdieping met het thema ‘Massa’, een verdieping met het thema ‘Angst’ en de laatste verdieping had als thema ‘Dood’. Op elke verdieping vonden we grote, zwarte muren met tekst, foto’s, brieven, tekeningen, … elk voorzien van een nummer. We hadden in het begin een boekje meegekregen met een korte uitleg bij elke nummer.

1. Massa.

Op deze verdieping krijgen we veel propaganda materiaal te zien. Affiches, cartoons, boeken, slogans, … Joden werden telkens dik en met een grote neus afgebeeld. De winkels van Joden werden vernield en Joden zelf werden opgejaagd.  

Op de foto zie je een ideaal Arisch koppel aan de ene kant van de muur en aan de andere kant een ‘lelijk’ Joods koppel. Alles om de Joden belachelijk te maken.

 

 
 

“Je ziet een lyrische, uitgelaten, haast extatische jongeren op het muziekfestival Tomorrowland bij het binnenkomen op de eerste verdieping. De rode draad op deze verdieping is massa. Wat gebeurt er als de overheid de geweldige kracht van de massa gaat misbruiken en omvormen tot een instrument van geweld? Tegenover de foto van Tomorrowland kan je de film van Leni Riefenstahl bekijken, Triumph des Willens uit 1935, waarin een uitgelaten massa Adolf Hitler toejuicht. Waar in de moderne foto de feestende jongeren opgroeien in een sfeer van pluralisme en diversiteit, is de uitzinnige mensenmassa uit 1936 een gevaarlijke kracht. Wie niet in het naziproject past, wordt opgejaagd, vervolgd, eruit gegooid, geëlimineerd.”

 

2. Angst

Een interessante verdieping. De zaal is gevuld met schermpjes waar je met een audiogids naar kan kijken en luisteren. Jammer genoeg was er niet voldoende tijd om elk fragment te bekijken maar enkele gaven al een goed beeld. Er worden korte verhalen verteld over Joden die minder en minder mogen en die afgezonderd worden van de samenleving en uiteindelijk verdwijnen in kampen. Er zitten pakkende fragmenten tussen over kinderen, moeders, onderwijs, kampen,… die je doen nadenken.

“Een gigantische foto van Tank Man, de onbekend gebleven Chinees op het Tienanmenplein in 1989 opent deze verdieping. Enerzijds staat de foto symbool voor de vraag naar de zin van verzet tegen totalitaire regimes. Verzet is zelden rationeel en afgewogen en, integendeel, vaak emotioneel en principieel. Zoals bij Tank Man. Zijn verzet leek zelfs volstrekt zinloos. Staande voor de onbekende toekomst kon hij niet vermoeden dat de foto een icoonbeeld zouden worden, symbool voor politieke vervolging in de late 20^ste eeuw. Anderzijds symboliseert de foto ook dat de meeste mensen die zich op een of andere wijze in 1940-1944 hebben verzet, anoniem zijn gebleven. Ze hebben vaak voorzichtig de grenzen van het mogelijke afgetast. Het zijn de stille helden.”

3. Dood.

Op de derde verdieping zijn Shauni en ik niet lang gebleven. Er hingen veel foto’s over de fatale gevolgen van de vernietigingskampen. Naakte vrouwen die met hun kind op de arm afwachtten op hun schot. Een dode baby die door een soldaat uit een kamp wordt gedragen. We werden er even stil van.

“Het museum gaat ook diep in op de verwerking van het naoorlogse trauma. Het centrale thema van deze derde verdieping mag dan al ‘dood’ zijn, even belangrijk is de vraag hoe nadien nog leven mogelijk kon zijn voor de vervolgden die het geluk hadden de oorlog te overleven.”

 

Tot slot:

Ik kijk positief terug op het bezoek aan de Dossinkazerne. Het museum toont het verloop van de tweede wereldoorlog op een brede manier. Hiermee bedoel ik dat het thema ‘uitsluiten’ wordt opengetrokken naar vroeger en nu. Ze blijven niet enkel steken bij de Joden in de tweede wereldoorlog, wat natuurlijk wel het belangrijkste aspect is van het museum. Het museum biedt enorm veel informatie en soms vond ik het te veel. Als je elke uitleg bij elke nummer wil lezen, en elk filmpje wil bekijken dan ben je erg lang bezig. Er wordt ook veel herhaald wat ervoor zorgt dat je soms je concentratie verliest. De beelden in het museum waren minder hard dan de beelden die getoond werden aan het begin in het inleidende fragment, waar ik opgelucht voor was.

 

De Dossinkazerne.

 

 

 

 

 

Een foto van de kazerne genomen op de hoogste verdieping van het museum.

Bron:
https://www.kazernedossin.eu/NL/

 

Mijn ervaring, deel 2

Mijn ervaring, deel 2

Blog

Ik vind het nog altijd leuk om me met de blog bezig te houden. Het is interessant om te zien wie welke klemtonen legt. Sommigen maken veel posts over het politieke aspect van oorlog, anderen richten zich dan weer op het dagelijks leven.                                                                                                                                                                        Ik moet me meer en meer beginnen focussen op de dingen die zeker nog op mijn blog moeten komen van het criteria lijstje. Dat ga ik vandaag zo veel mogelijk proberen afwerken.

5 lesideeën

Vandaag zijn Shauni en ik voor het eerst samengekomen om te werken aan de 5 lesideeën. We hadden al op voorhand een brainstorm gemaakt waar we vandaag op verder zijn gegaan. In het begin was het niet gemakkelijk om exact vast te leggen over welke aspecten van ons thema (vluchten en achterblijven) we de lesideeën gingen maken. Na een paar losse ideeën kwamen we op een samenhangend geheel. We hebben elk lesidee in grote lijnen uitgewerkt. Nu moeten we ze nog beter uitschrijven en de dagboekfragmenten maken. We zijn vrij veel van gedacht veranderd over bij welke lessen we ons personage en de dagboekfragmenten zouden betrekken. Maar uiteindelijk zijn we tot een definitief besluit gekomen.

Churchill quotes

Enkele sterke quotes van Churchill, Britse premier tijdens de Tweede Wereldoorlog.